Deze pagina is voor de Barneveldse veteranen. Schrijf zelf een verhaal van uw eigen uitzending en voeg max 10 foto's toe.

U KUNT DIT MAILEN NAAR:

stichtingveteranenbarneveld@gmail.com

Ruud van Mourik:

‘’Voor altijd VN soldaat’’
Mijn naam is: Ruud van Mourik geboren op 7-01-1963
Getrouwd en 3 prachtige dochters en een prachtige
kleindochter.
In 1981 werd ik opgeroepen voor mijn dienstplicht.
Ik kwam op, in de Isabella kazerne in den Bosch, waar ik mij eerste
2 maandelijkse basis opleiding kreeg. In die periode kon je kiezen
waar je geplaats wilde worden. Duitsland was toen intrek, maar
dat was voor mij niet spannend genoeg.
Libanon, daar wilde ik heen.
Na het zien van het voorlichtingsfilm wist ik het zeker,
Zon, zee, politie agentje spelen, en dollars verdienen.
Ik melden mijzelf aan en ik was welkom.
Werd overgeplaatst naar het Johan Willem Friso kazerne in Assen.
Opleiding van 3 maanden en 2 maanden rondzwerven op allerlei
kazernes, Harskamp, Volkel, werd ik gereed gemaakt voor Libanon.
Maart 1982 vertrek naar Libanon.
Ik werd gelegerd op HQ in Haris.
Mijn functie was hofmeester, maar ik werd gauw om getoverd naar
boordschutter op een YP commandovoertuig, met als wapen de P
50. (In Nederland 1 x mee geschoten)
Maar dat was geen probleem: ‘’je leert het van zelf’’ was de
opmerking.
Wij zijn daar in situaties geraakt, die ons alleen bekend waren uit de
film.
Het beeld “Zon, zee, politie agentje spelen, en dollars verdien” werd
gauw anders. De opleiding die we genoten, stond niet in het
contrast met onze opleiding.
Na een verblijf van 7 maanden werd ik op Schiphol bedankt voor de
inzet en tot ziens.
De periode daarna was voor mij moeilijker dan de gehele
uitzending. Het gemis van de tijdelijke leefomgeving en collega`s
Het terug keren in de maatschappij ging echt niet vanzelf, werd
door de Defensie totaal in de steek gelaten.
Met alles wat er gebeurt is, heb ik nog geen moment spijt gehad
van deze uitzending.

Theo van de Brug:

Hoe het voor mij allemaal begon in 1982.

Toevallig kreeg ik de post in handen met de oproep voor militaire dienst,17 jaar was ik.
Ik las alles aandachtig door en ik zag dat je je voorkeur mocht opgeven.
Libanon stond erbij en ook de rode baretten en de rampenbestrijding.
Ik heb toen Libanon als eerste keus aangegeven. Daar stond toen de volgende zin:
Minderjarigen dienen een handtekening van de ouders te zetten……
Dit heb ik toen maar letterlijk genomen en zo begon het grootste avontuur van mijn leven.
Theo E van de Brug, 05-05-1964

Wout Timmer   Erelid van verdienste van de stichting en 

hoofd sponsoring vrienden van de stichting.:

WOUT TIMMER geboren 3-10-1939 
Sinds 2019 toegetreden tot veteranencomite barneveld.
Op 6 januari 1959 opgekomen in de van braam houckgeest kazerne in doorn.
Wout is ingedeeld bij het korps mariniers en op 17 juni uitgezonden naar het voormalige ned .nw –gunea.
Wout is terug gekeerd op 17 oktober 1960..

Gert Rozeboom:

Goedendag dames en heren
Laat ik me even voorstellen,
Ik ben Gert Rozeboom geboren op 15-10-1973 en ik ben sinds 2010 woonachtig in Barneveld.
Ik ben opgegroeid in Lunteren waar ik vaak in de bossen te vinden was, als kind hutten bouwden en soldaatje speelde. En later werken in de buitensport (abseilen en toggelen van de Koepel).
Toen ik eindelijk werd opgeroepen voor de dienstplicht was ik ook erg blij.
In 1992 ben ik opgekomen op de Elias Beekman kazerne in Ede. Daar kreeg ik de AMO voor de verbindingsdienst.
Niet echt wat ik voor ogen had, want ik wilde eigenlijk naar de genie, maar die zat blijkbaar vol. Ik moest het er maar mee doen.
Na de AMO werd ik gestationeerd op de Saksen Weimar kazerne in Arnhem. Daar was ik werkzaam in de telefoon centrale.
Daar had ik het al snel bekeken, ik verveelde me echt daar. Probeerde me zoveel mogelijk in te schrijven voor allerlei oefeningen.
De gedachte dat dit m'n diensttijd zou zijn vond ik allerminst prettig.
Eind Oktober kwam ik een oproep tegen dat defensie extra mensen nodig had voor Unprofor in 't voormalig Joegoslavië.
Zonder twijfel en er ook maar twee keer over na te denken schreef ik me in.
Dan doe ik tenminste wat nuttigs was de achterliggende gedachte.
Een paar weken later had ik nog niets gehoord over mijn inschrijving, en dus belde ik maar eens. Er werd aan gewerkt was 't antwoord. Net voor m'n verjaardag kreeg ik het telefoontje.Het klonk ongeveer zo, Als je nog interesse hebt in een uitzending naar yoego, moet je je morgen melden in Harskamp bij het ISK.Was al vrij die woensdag, dus zo gezegd zo gedaan.Dit was dus half November.
Tot aan de kerst heb ik een opfriscursus verbindingen gekregen. En in januari twee weken schietkamp op het ISK Harskamp.
In de derde week van Januari 93 was er een familiedag op de kazerne om te laten zien met wat voor spullen we moesten werken en uiteraard ook waar.
Het was altijd de bedoeling dat ik naar sector Noord zou gaan.
Net na de lunch werd de indeling van V5(de rotatie waarin ik toegevoegd was) bekend gemaakt. Op een paar A4tjes opgeplakt op de deur naast de kantine.
Mijn moeder was me voor en kwam erachter dat ik niet was ingedeeld in sector Noord.
Ze kreeg de schrik van haar leven toen ze zag waar ik wel heen gestuurd werd.
Ik zie haar gezicht van toen nog heel goed voor me.
Sarajevo Airport, Frebat 2.
Niet echt een fijne plek om haar zoon heen te laten gaan, gezien de ontwikkelingen in Bosnië en Herzegovina toen. En toen was het zover, 25 Januari 1993.
We vertrokken met goede moed richting Zagreb en landden op Pleso Airport.
Daar werden we uitgerust met kogelwerende vesten, blauwe helmen en het persoonlijk wapen (Uzi).
Iedereen kreeg dat uitgereikt, maar sector Sarajevo was de enige sector in het voormalig Joegoslavië waar dat verplicht werd gesteld, en ook echt nodig was.
De volgende dag kwam het vervolg van onze reis.
In een Russische Antonov vertrokken we naar mijn thuis voor de komende zes maanden.
Sarajevo airport
Onderweg waren de gevolgen van de oorlog al redelijk goed te zien. Hoe dichter we bij onze bestemming kwamen, hoe stiller het werd. Na een dus ‘gespannen ‘vlucht, kwam de nog spannender landing. Rond het vliegveld werd er veel gevochten. En de strijdende partijen schoten niet alleen op elkaar, als je begrijpt wat ik bedoel.
Eenmaal op de grond werden we opgevangen door korporaal Koevoet en sergeant majoor Artz.
Zij begeleiden ons snel achter de aarden wal die ter verdediging was aangelegd door de Fransen.
Ik zeg Fransen, maar dat klopt maar gedeeltelijk. Frebat 2 (2e french battalion) werd bemand door het elite regiment van het Franse vreemdelingen legioen. 2eREP (regiment etranger de parachutiste).
Ik had de eer om samen te werken met de beste soldaten ter wereld. Hoe dat verliep?
Word vervolgd….
Groet Gert Rozeboom. 

Dik van Manen:

Als reserve officier in Afghanistan
In mijn laatste jaar als actief dienend reservist en veteraan ben ik, Dik van Manen, recent
aangetreden als bestuurslid/penningmeester van de stichting Veteranen Barneveld. Ik was dit jaar
40 jaar getrouwd met Marjolijn en samen hebben we 3 kinderen en 7 kleinkinderen.
Mijn militaire loopbaan begon zoals bij de meesten met de dienstplicht. Opgekomen met lichting 83-
4 heb ik mijn parate tijd, na 6 maanden opleiding, doorgebracht als sergeant-administrateur bij de
stafstaf compagnie van de 12e Pantserinfanteriebrigade in Nunspeet. Getrouwd en aan het werk
gegaan. En de binding met Defensie wat kwijt geraakt.
Tot een jaar of 20 geleden. Dat begonnen met wat artikelen in de krant over mensen uit het
bedrijfsleven die voor defensie in het kader van civiel-militaire samenwerking als reservist werden
uitgezonden naar Bosnië. Die artikelen hebben een aantal jaren op mijn bureau gelegen tot ik in
2006 een artikel las van een oud advocaat die als reservist en jurist uitgezonden was geweest naar
Afghanistan. Hij had zich daar bezig gehouden met de verbetering van de rechtstaat en projecten
gedaan in de justitieketen politie - officier van justitie – rechter – gevangenis. Zelf was ik in die tijd
op zoek naar mogelijkheden om mijn juridische kennis en ervaring ook wat breder maatschappelijk
in te zetten. De combinatie van militair en de inzet als jurist, bezig met de verbetering van de
rechtstaat in landen waar dat allemaal niet zo vanzelfsprekend is sprak mij aan. In 2006 daarom
gesolliciteerd en uiteindelijk in 2008 aangesteld en in opleiding gegaan.
Inmiddels heb ik twee uitzendingen naar Afghanistan gedaan. Na afronding van mijn opleidingen in
het voorjaar van 2009 werd ik gevraagd of ik op 1 september 2009 in Uruzgan een plek zou kunnen
invullen bij het Provinciaal Reconstructie Team. Gedurende een periode van bijna 3 maanden heb ik
me daar bezig gehouden met Rule of Law/Rechtstaat projecten. In Uruzgan was dat nog allemaal
behoorlijk basaal. Het zorgen voor goede en veilige gebouwtjes voor rechters en officieren van
justitie, het verbeteren van de leefomstandigheden in de gevangenis, voorbereidingen voor de
nieuwbouw van een gevangenis enz.. Daarnaast ook veel contact met Afghaanse
justitiefunctionarissen (rechters, advocaten, gevangenisdirecteur). Een zeer boeiende ervaring.
Na afloop van de missie in Uruzgan in 2010 kwam al vrij snel daarna de missie in Kunduz in beeld.
Naast het opleiden van politieagenten (de politietrainingsmissie) was de focus van Nederland ook
daar gericht op verbetering van de rest van de justitieketen.
In de periode 23 oktober 2012 tot 1 februari 2013 ben ik naar Kunduz uitgezonden geweest als
Stafofficier Rule of Law bij de Nederlandse Police Training Group. Samen met de Rule of Law advisor
van het Ministerie van Buitenlandse Zaken was ik verantwoordelijk voor het monitoren van
verschillende organisaties en de uitvoering van hun opdrachten binnen de justitiesector. Ook daar
dus veel contact met locale functionarissen en organisaties. Daarnaast organiseerden wij regelmatig
coördinatievergaderingen met alle andere NAVO partners en andere organisaties die in Kunduz
actief waren. Als Stafofficier Rule of Law was ik ook de adviseur van de staf van de Police Training
Group op het gebied van de rechtstaatverbetering en Afghaans recht.
In beide gevallen veel op pad geweest en de diverse kanten van Afghanistan gezien. De afloop van
de missie en de huidige situatie stemmen echter nog steeds treurig.
Inmiddels al weer ruim 15 jaar reserve officier bij de Landmacht ga ik volgend jaar met militair
pensioen. Mijn werk als burger bij Defensie loopt voorlopig nog even door tot de AOW leeftijd.